Obraz podzielony jest na dwie płaszczyzny barwne: większa biała i mniejsza zgniło zielona. Na obu znajdują siĘ abstrakcyjne formy namalowane czarną farbą.

Nonszalancko narysowane znaki przypominają nieudolne rysunki wykonane ręka dziecka. Duże połacie pustki przywodzą na myśl skojarzenia ze sztuką japońską inspirowaną silnie filozofią buddyzmu zen.

Związki z colour field painting – czyli malarstwem płaszczyzn barwnych, Barnettem Newmanem, Frankiem Stellą, Markiem Rohko czy Adem Reinhartem sprowadza obraz do roli autorefleksyjnego komentarza na temat obrazu jako obrazu. Samego w osobie, bez tematu, odniesień, kontekstów.